Źródłem pretensji kierowanych do Banków i punktem zaczepienia większości pozwów w sprawach frankowiczów są postanowienia dotyczące sposobu przeliczenia dokonywanych na rzecz Kredytobiorcy wypłat kwoty kredytu, a potem również sposobu ustalania wysokości poszczególnych rat. Banki zapewniły sobie bowiem możliwość samodzielnego ustalania kursów w ramach, których dokonywano tych przeliczeń. Dzięki temu mogły zarobić uzyskac de facto dodatkowe wynagrodzenie za udzielony kapitał i kształtować to wynagrodzenie w zasadzie, według swojego uznania. Przeprowadzone przez nas analizy wykazały, że niektóre Banki, kształtowały wysokość spreadu w oparciu na przykład o spadek zainteresowania kredytami indeksowanymi.
To właśnie postanowienia, które takie postępowanie Bankom umożliwiały są uznawane już w zasadzie powszechnie, za postanowienia niedozwolone i to właśnie skutków ich wyeliminowania z umowy dotyczą aktualnie postępowania sądowe.

Tego też dotyczyło orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, które w istotnym stopniu rozbudziło nadzieje frankowiczów. Wnioski tego ostatniego sprowadzają się w istotnym uproszczeniu do tego, żeby za każdym razem gdy taką wolę przejawia konsument, umowę unieważnić, a wtedy gdy takiej woli brak, wykonywać umowę z pominięciem postanowienia niedozwolonego.

• uznania całej umowy za nieważną ( a wielu przypadkach zapłaty w oparciu o ustalenie, że umowa jest nieważna) –  kredytobiorca będzie wówczas zobowiązany do zwrotu nominalnej kwoty kredytu w złotówkach, a bank będzie zobowiązany do zwrotu całości dotychczasowych wpłat otrzymanych od kredytobiorcy)lub
• zwrotu nadpłaty dokonanej przez kredytobiorcę w związku z ustaleniem, że postanowienie dotyczące sposobu spłaty są niedozwolone, a umowa powinna być spłacana jak kredyt w złotych, przy zachowaniu dotychczasowego oprocentowania. (LIBOR + marża)